80. rocznica masowych deportacji Polaków w głąb ZSRR. „Tragedia polskiego narodu i każdej rodzin z osobna nie może być zapomniana”
W poniedziałek 10 lutego przed Pomnikiem Poległym i Pomordowanym na Wschodzie na warszawskim Muranowie odbyły się uroczystości 80. rocznicy pierwszej masowej deportacji obywateli polskich w głąb ZSRR. List marszałek Sejmu Elżbiety Witek do zgromadzonych uczestników odczytała wicemarszałek Małgorzata Gosiewska. „Tragedia polskiego narodu i każdej rodzin z osobna nie może być zapomniana” – czytamy w korespondencji.
„Przez długie lata prawda o agresji radzieckiej na Polskę była ukrywana. Na próżno było szukać w oficjalnych przekazach informacji o podziale naszej Ojczyzny miedzy dwóch najeźdźców. Pomijano prawdę o zajęciu przez Armię Czerwoną Kresów Rzeczypospolitej oraz o dążeniach do wynarodowienia i zrusyfikowania obywateli polskich” – napisała Marszałek Sejmu.
Elżbieta Witek przypomniała, że na zajętych ziemiach wschodnich panował terror i prześladowania, a prawdziwe piekło dla tysięcy kobiet, mężczyzn i dzieci zaczęło się wraz z pierwszą deportacją. „Ci, co przeżyli długo jeszcze słyszeli łomot kolbami karabinów w drzwi, krzyki żołnierzy i płacz najbliższych”. Deportacje to nie tylko głód i cierpienie, to także ogromna tęsknota i przerwane więzi rodzinne, których nie można było odbudować” – dodała marszałek Witek.
10 lutego 1940 r. rozpoczęła się pierwsza z czterech masowych deportacji Polaków na Sybir, przeprowadzona przez NKWD. W głąb Związku Sowieckiego wywieziono około 140 tys. obywateli polskich. Wśród deportowanych były głównie rodziny wojskowych, urzędników, pracowników służby leśnej i kolei ze wschodnich obszarów przedwojennej Polski. W czasie transportu deportowani umierali z zimna, głodu i wyczerpania.
Kolejne deportacje obywateli polskich przeprowadzono w kwietniu i czerwcu 1940 r. Ostatnią rozpoczęto w przededniu wojny niemiecko-sowieckiej pod koniec maja 1941 r.
W sumie według danych NKWD w czterech deportacjach zesłano około 330-340 tys. osób.